W dniu 29 czerwca 2016 r. Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt III CZP 25/16, podjął uchwałę, w której wypowiedział się na temat powództwa o przywrócenie posiadania rzeczy. Wskazał mianowicie, że powództwo takie nie może być skutecznie dochodzone przeciwko tej osobie, która choć naruszyła posiadanie rzeczy, to w toku sprawy przeniosła posiadanie rzeczy na inną osobę. Orzekający w sprawie Sąd Rejonowy, uwzględniając częściowo żądania powódki, nakazał pozwanym spółkom, aby umożliwiły powódce dostęp do urządzeń znajdujących się na wskazanej w wyroku działce, nadto wydanie określonej części działki oraz umożliwienie dostępu do niej, ale również wydanie powódce znajdującego się na działce budynku biurowego. SR nie wziął po uwagę, że strona pozwana (będąca zarazem użytkownikiem wieczystym gruntu objętego żądaniem) po doręczeniu jej odpisu pozwu, przeniosła najpierw użytkowanie wieczyste, a potem posiadanie nieruchomości na rzecz innej spółki, która w toku postępowania wystąpiła z interwencją uboczną po stronie pozwanych. Sąd Rejonowy uznał bowiem ten fakt za nieistotny. Sąd Okręgowy, rozpatrujący apelację pozwanych i interwenienta uznał, że kwestia legitymacji biernej pozwanych jest na tyle złożona, że wymaga zajęcia stanowiska przez SN. Dlatego też Sąd Okręgowy zwrócił się do Sądu Najwyższego z pytaniem: „czy przeniesienie przez pozwanego, który samowolnie naruszył posiadanie powoda, posiadania nieruchomości, której dotyczy spór, na osobę trzecią dokonane po dacie zawisłości sporu skutkuje utratą legitymacji biernej w sprawie o przywrócenie naruszonego posiadania”? W pierwszej kolejność SN zauważył, że postępowanie o przywrócenie naruszonego posiadania jest szczególnym rodzajem postępowania i cechuje się pewnymi odrębnościami. Przede wszystkim SN zauważył, że w sprawach o naruszenie posiadania Sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie bada zaś samego prawa oraz dobrej wiary pozwanego. Takie postępowanie charakteryzuje się również brakiem możliwości wytoczenia powództwa wzajemnego. Co ważne, Sąd Najwyższy stwierdził, że żądanie przywrócenia naruszonego posiadania jest żądaniem skierowanym do stanu faktycznego, a nie do prawa. Dodatkowo zauważył, że żądanie przywrócenia stanu poprzedniego przez wydanie rzeczy wystosowane wobec naruszyciela, może być skutecznie dochodzone tylko wówczas, gdy naruszyciel ma sporną rzecz w swoim ręku. A zatem - zdaniem SN - za bezprzedmiotowe uznać należy żądanie skierowane wobec takiego podmiotu, który wyzbył się swojego posiadania, bowiem w tym momencie przestał on już być legitymowany biernie. Jest to ważna odrębność w porównaniu ze zwyczajnym postępowaniem, w którym zbycie rzeczy nie ma wpływu na dalszy tok postępowania, a nabywca za zgodą strony przeciwnej może wstąpić w miejsce zbywcy.