Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 6 kwietnia 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II PK 174/15 stanął na stanowisku, że obiektywnym i racjonalnym kryterium doboru do wypowiedzenia umowy jest wytypowanie do zwolnienia pracownika, który przebywa na długotrwałym urlopie bezpłatnym i w tym czasie korzysta z innego źródła utrzymania. Niniejsze rozstrzygnięcie SN zapadło w oparciu o następujący stan faktyczny: pewien pracownik zatrudniony był w jednym zakładzie pracy przez prawie 15 lat. Jednakże prez 6 lat przebywał na urlopie bezpłatnym spowodowanym m.in. jego działalnością naukową i staraniami o uzyskanie tytułu profesora nadzwyczajnego. U pracodawcy miało dojść natomiast do zwolnień grupowych, a wśród kryteriów wymienionych w porozumieniu zawartym ze związkami zawodowymi uwzględniono długotrwałe pozostawanie na urlopie bezpłatnym oraz posiadanie innego stałego źródła utrzymania. Właśnie pierwsze z przytoczonych kryteriów stało się podstawą do rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem. Pracownik zaś nie pozostał bierny i wniósł o przywrócenie go do pracy oraz zapłatę wynagrodzenia za czas, w którym pozostawał bez pracy. Sąd I instancji przyznał pracownikowi rację, uwzględniając jego żądania. Uznał, iż przesłanki pozostawania na urlopie bezpłatnym nie można traktować jako wyłącznego kryterium predestynującego do zwolnienia, ponieważ byłoby to ,,karanie“ i dyskryminowanie z powodu skorzystania z uprawnienia, jakie przysługuje pracownikowi. Inaczej orzekł sąd II instancji, bowiem oddalił powództwo wskazując, że pracownik przebywający ciągle na urlopie i rozwijający w tym samym czasie działalność naukową, nie realizował celu umowy zawartej z pracodawcą. Jeśli więc pracodawca nie mógł rzeczywiście korzystać z umiejętności pracownika, a zmuszony był do zmniejszenia ilości etatów, mógł zwolnić takiego pracownika i w ten sposób zachować na stanowiskach osoby faktycznie dla niego pracujące. Stanowisko takie podtrzymał Sąd Najwyższy, dodając nadto, że sprawiedliwe i oczywiste jest zachowanie pracodawcy, dokonującego wyboru między pracownikiem faktycznie dla niego pracującym i uzyskującym z tego tytułu środki na utrzymanie a tylko formalnie przez niego zatrudnionym, który dodatkowo spełnia rolę pracownika w innym miejscu i tam też uzyskuje dochody.