Jeden z sądów okręgowych w lipcu 2013 r. skazał Grzegorza G. za na karę 4 lat pozbawienia wolności, za przestępstwa z art. 278 § 1 kk (kradzież), z art. 286 § 2 kk (oszustwo) oraz za ciąg aż 21 przestępstw, wymierzając oskarżonemu karę łączną w wymiarze 13 lat pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 16 września 2015 uchylił zaskarżony wyrok w części, w jakiej skazywał on Grzegorza G. za kradzież popełnioną w warunkach recydywy, umarzając postępowanie w tym zakresie. Oprócz tego uchylił rozstrzygnięcie o karze łącznej. Sąd odwoławczy uznał bowiem, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że Grzegorz G. działał z innym sprawcą „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej”, eliminując to sformułowanie z opisu czynu. Zdaniem Sądu II instancji zarówno  Grzegorz G. jak i drugi oskarżony działali wspólnie i w porozumieniu z jeszcze inną, nieustaloną osobą. W opisie czynu zarzuconego Grzegorzowi G. Sąd dodał natomiast: ,,działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uczyniwszy sobie z popełnianego przestępstwa stałe źródło dochodu …”. W następstwie swych ustaleń poczynionych w sprawie, Sąd II instancji orzekł wobec Grzegorza G. karę 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 6 000 zł. Obrońca mężczyzny wystosował wniosek o wznowienie postępowania, domagając się uchylenia obu wyroków oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Jak argumentował obrońca w niniejszej sprawie naruszony został przepis art. 350 § 1 kpk, dotyczący zarządzenia o wyznaczeniu rozprawy głównej, gdyż przewodniczący III wydziału karnego sądu okręgowego wskazał jako sędziego referenta jedynie literę jego imienia zapisaną jako „A.” W opinii obrońcy skład orzekający w danej sprawie powinien być zawsze wymieniony w całości - z imienia i nazwiska, przy czym tyczy się to zarówno sędziów jak jak i ławników. W tym zakresie obrońca powołał się na rozstrzygnięcie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 12 kwietnia 2018 r., wydane w sprawie Chim i Przywieczerski przeciwko Polsce (Skargi nr 36661/07 i 38433/07), wszak – jak uzasadnił – w toku postępowania doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności traktującego o prawie do rzetelnego procesu sądowego. W ocenie Sądu Najwyższego wniosek o wznowienie postępowania okazał się bezzasadny. W tym zakresie SN odniósł się do swojej wcześniejszej uchwały wydanej w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 26 czerwca 2014 r. (sygn. akt I KZP 14/14), którą w pełni popiera, a według której: ,,»potrzeba« wznowienia postępowania, może dotyczyć nie tylko postępowania w sprawie, do której odnosi się rozstrzygnięcie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, ale także do innych postępowań karnych, w których zaistniało naruszenie postanowień Konwencji tożsame w układzie okoliczności faktyczno-prawnych do stwierdzonego w orzeczeniu tego Trybunału wydanym przeciwko Polsce”. Tymczasem orzeczenie przywołane przez obrońcę dotyczyło sprawy odmiennej od będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Odnosząc się z kolei do wadliwego wyznaczenia składu, Sąd Najwyższy podkreślił, że pożądanym jest, aby zarządzenia o wyznaczeniu rozprawy każdorazowo były sporządzanie z możliwie duża dokładnością, bez używania skrótów. Niemniej, jeżeli w danym sądzie jest tylko jeden sędzia bądź ławnik o konkretnym nazwisku, to zastąpienie jego imienia poprzez wpisanie inicjału albo samego nazwiska, nie będzie stanowiło naruszenia przepisów proceduralnych. Opisane stanowisko Sąd Najwyższy zajął w postanowieniu z dnia 4 lipca 2019 r. (sygn. akt V KO 91/18).