Pewna wdowa po spadkodawcy domagała się tego, aby pozwani zapłacili na jej rzecz kwotę ponad 170 000 zł  z tytułu uzupełnienia zachowku po jej zmarłym mężu. Spadkodawca w drodze darowizny przekazał lokal mieszkalny swojemu synowi, wskutek czego wyzbył się całego swojego majątku. Jednakże obdarowany syn zmarł, a spadek po nim nabyła jego żona oraz dzieci. Tymczasem wdowa po zmarłym skierowała przeciwko swojemu synowi, synowej oraz wnukom powództwo o zachowek, które następnie zostało oddalone przez Sąd I instancji. Jednakże Sąd II instancji przychylił się do żądań kobiety, ustalając wysokość należnego jej zachowku na kwotę ponad 150 000 zł i taką też sumę zasądził od pozwanych. Jak zauważył Sąd II instancji brak jest jakichkolwiek przeszkód, które uniemożliwiałyby pozwanym spełnienie obowiązku na rzecz wdowy po zmarłym. Choć co prawda obdarowany syn spadkodawcy zmarł, to jednak odpowiedzialność z tytułu zachowku trwa dalej – wszak przeszła na jego spadkobierców. Pozwani wnieśli skargę kasacyjną od powyższego rozstrzygnięcia, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania bądź zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd Najwyższy oddalił jednak ich skargę. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sąd ten przypomniał, że zachowek ma służyć ochronie interesów osób najbliższych dla spadkodawcy poprzez zapewnienie im minimalnego poziomu korzyści ze spadku. To spadkodawca może zdecydować w jakiej formie zapewni tę korzyść –czy poprzez powołanie do spadku, zapis czy darowiznę. W sytuacji, gdy uprawniony nie otrzyma korzyści, przysługuje mu roszczenie o zapłatę odpowiedniej kwoty pieniężnej. Gdy zaś nie może on uzyskać należnego mu zachowku od spadkobierców i zapisobierców windykacyjnych, wówczas może skierować powództwo o zachowek przeciwko osobom, które otrzymały od spadkodawcy darowiznę doliczoną do spadku, o czym stanowi zresztą art. 1000 § 1 kc. Z kolei w myśl art. 993 kc: ,,przy obliczaniu zachowku nie uwzględnia się zapisów zwykłych i poleceń, natomiast dolicza się do spadku, stosownie do przepisów poniższych, darowizny oraz zapisy windykacyjne dokonane przez spadkodawcę”. Sąd Najwyższy przytoczył również treść art. 994 § 1 kc, który stanowi, że ,,przy obliczaniu zachowku nie dolicza się do spadku drobnych darowizn, zwyczajowo w danych stosunkach przyjętych, ani dokonanych przed więcej niż dziesięciu laty, licząc wstecz od otwarcia spadku, darowizn na rzecz osób niebędących spadkobiercami albo uprawnionymi do zachowku”. Na gruncie niniejszej sprawy spadkodawca dokonał darowizny, która wyczerpała całą wartość spadku, zaś obdarowany syn nie dożył otwarcia spadku. Zdaniem SN można zatem wnioskować, że darowizna ta powinna podlegać uwzględnieniu. Sąd Najwyższy przypomniał również, że ten, kto otrzymał darowiznę od spadkobiercy, ma obowiązek zaspokoić uprawnionego w granicach wzbogacenia będącego skutkiem darowizny, roszczenia o zachowek albo roszczenia o uzupełnienie zachowku. Obdarowany, który sam jest uprawniony do zachowku, ponosi odpowiedzialność wobec innych uprawnionych jedynie w zakresie nadwyżki, która przekracza jego własny zachowek. Jak zauważył SN, choć w treści art. 1000 § 1 kc mowa jest tylko o osobie obdarowanej, to jednak obowiązek zaspokojenia roszczenia może obciążać także następców prawnych obdarowanego – ma on bowiem charakter majątkowy i dziedziczny. W opinii Sądu hipotetyczna sytuacja, w której obdarowany dożyłby otwarcia spadku, będąc jednocześnie obowiązanym do zapłaty zachowku, zaś wstępujący w jego miejsce spadkobiercy byliby od tego obowiązku zwolnieni, byłaby nie do pogodzenia z celem instytucji zachowku. Nadto skutkowałaby bezpodstawnym uprzywilejowaniem następców prawnych obdarowanego, którzy mogliby zatrzymać całość darowizny kosztem osoby uprawnionej do zachowku, która nie otrzymałaby niczego z majątku spadkodawcy. Opisany wyrok został wydany przez Sąd Najwyższy w dniu 13 kwietnia 2018 r., w sprawie o sygn. akt I CSK 381/17.