W dniu 8 lutego 2018 r., w sprawie o sygn. akt SDI 114/17, Sąd Najwyższy wydał ciekawe postanowienie. Wskazał mianowicie, iż lekarz nie może stosować wobec pacjentów metod, które nie zostały sprawdzone naukowo, choćby nie były one szkodliwe czy bez wartości. Czego dotyczyła niniejsza sprawa? Otóż wobec Marleny K. – Pani doktor z Poznania w 2015 r. toczyło się postępowanie dyscyplinarne o stosowanie nienaukowej metody chelatacji w leczeniu miażdżycy. Warto wiedzieć, że chelatacja polega na dożylnym podawaniu czynników chelatujących, tj. EDTA, stosuje się ją przy zatruciu metalami ciężkimi, po to, by usunąć je z organizmu. Skuteczność tej terapii nie została jednak potwierdzona naukowo. Marlena K. wskazaną metodę stosowała przez 8 lat, przy czym koszt każdej kroplówki kształtował się na poziomie od 100 do 150 zł. Co ważne, zanim wszczęto wobec lekarki postępowanie dyscyplinarne, jedna z prokuratur prowadziła wobec niej postępowanie karne za stosowanie chelatacji, jednakże zostało ono umorzone, bowiem żaden pacjent nie doznał uszczerbku. Okręgowy Sąd lekarski, do którego trafiła sprawa w I instancji na początku uniewinnił Marlenę K., ale po tym, jak rzecznik dyscypliny zawodowej wniósł odwołanie od rozstrzygnięcia, Sąd ten stwierdził, iż pani doktor swoim zachowaniem naruszyła art. 57 Kodeksu etyki lekarskiej, w myśl którego lekarz nie może posługiwać się metodami uznanymi przez naukę za szkodliwe lub bezwartościowe oraz ukarał lekarkę naganą. Naczelny Sąd Lekarski w dniu 2 marca 2017 r. utrzymał w mocy orzeczenie sądu I instancji. Podkreślił też, że działanie Marleny K. przeczyło art. 4 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, ponieważ lekarz jest obowiązany do wykonywania swojego zawodu w sposób zgodny ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób. Obrońca obwinionej zaskarżył wyrok, zauważając, że jest on wyrazem braku szacunku zarówno wobec samej obwinionej jak i zasad prawnych. Podkreślił, że chelatacja jest stosowana już od 50 lat, a nadto uznaje ją Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne. Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o uniewinnienie swojej klientki. Z kolei Rzecznik odpowiedzialności zawodowej lekarzy - dr Grzegorz Wrona stwierdził, że obwiniona swoimi działaniami naruszyła uchwałę Naczelnej Rady Lekarskiej z listopada 2009 r., w której wyraźnie zakazano stosowania chelatacji. Co więcej, podkreślił, że: ,,nigdy żadne wiarygodne badania naukowe nie potwierdziły skuteczności tej metody do leczenia miażdżycy”. Natomiast sama obwiniona podnosiła, że zastosowana przez nią terapia jest ,,terapią przyszłości”, a żaden spośród jej 72 pacjentów, którzy byli przesłuchiwani przez prokuraturę, nie skarżył się na szkodliwość tej metody. Sąd Najwyższy oddalił kasację obrońcy, gdyż w opisywanej sprawie nie miało miejsce rażące naruszenia prawa. Sędzia sprawozdawca Rafał Malarski powołał się nie tylko na przywołaną uchwałę Naczelnej Rady Lekarskiej, której w żadnym razie nie należy traktować jako samowoli, ale także na zasady zawarte w kodeksie etyki. Jak zauważył: ,,obwinionej nie zarzucono, że stosuje metody szkodliwe czy bezwartościowe, ale, że łamie standardy etyki, które nakazują leczenie metodami naukowo potwierdzonymi”.