W dniu 8 lutego 2017 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1216/16 Sąd Apelacyjny w Krakowie wydał wyrok, w którym stwierdził, że wierzyciel nie powinien bezzasadnie odraczać momentu przyjęcia świadczenia od dłużnika. Brak współdziałania wierzyciela i jego dłużnika potraktować można jako zwłokę wierzyciela, która prowadzi w rezultacie do zwolnienia dłużnika z odpowiedzialności za niewykonane zobowiązania. Czego dotyczyła niniejsza sprawa? Otóż powodowie żądali pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego, jakim była zawarta przed sądem ugoda, której jeden z punktów dotyczył odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty 330 000 zł. Powodowie wskazywali, iż jako dłużnicy mieli obowiązek uiścić na rzecz pozwanego określoną kwotę pieniężną, ale obowiązku tego nie dopełnili tylko z winy pozwanego, który podejmował liczne działania zmierzające do tego, by opóźnić zapłatę, w tym choćby nie podał dłużnikom numeru rachunku bankowego, na który mieli wpłacić żądaną kwotę. Zdaniem powodów to pozwany jako wierzyciel powinien dołożyć wszelkich starań, by jak najszybciej uzyskać należne mu pieniądze, tymczasem w opisywanej sprawie nie miało to miejsca. Pozwany w obliczu powyższych zarzutów, wniósł o oddalenie powództwa, zaprzeczył również, aby miał w złośliwy sposób utrudniać powodom spełnienie świadczenia. Sąd okręgowy – zgodnie z żądaniem powodów - pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w części, w jakiej dotyczył odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty 330 000 zł za okres od 1 maja 2012 r. do 2 sierpnia 2013 r., zaś pozostałym zakresie oddalił powództwo. Choć z orzeczeniem tym nie zgodził się pozwany, wnosząc od niego apelację, Sąd II instancji oddalił jego skargę. Co ciekawe, uprzednio już toczył się inny spór sądowy pomiędzy tymi samymi stronami. Również wtedy zawarto ugodę sądową, na mocy której pozwani zobowiązali się uiścić na rzecz powoda sumę 330 000 zł. Warto zaznaczyć, że powodowie nie posiadali wówczas dostatecznych środków pieniężnych, które mieli zapłacić pozwanemu i stąd podjęli starania o uzyskanie kredytu. Bank udzielił im stosownej promesy oraz zobligował powodów do podania numeru rachunku bankowego wierzyciela. Choć dłużnicy parokrotnie wzywali do tego wierzyciela, ten nie podał swojego numeru. Wierzyciel tłumaczył się, że nie podał wierzycielom takiego numeru, bowiem znając ich sytuację finansową nie wiedział, kiedy będą mieli dostateczne środki, aby uregulować inne zobowiązania wynikające z zawartej ugody. W obliczu takiej sytuacji, powodowie złożyli wniosek o zezwolenie na złożenie kwoty 330 000 zł do depozytu sądowego, na co Sąd przystał. Zastrzegli jednak, że pieniądze te mogą być wydane pozwanemu. Pozwany również wówczas wniósł apelację, która została uznana za bezzasadną. Co istotne, choć Sąd wyraził na to zgodę, to jednak na umieszczenie środków pieniężnych w depozycie nie zgodził się bank, w następstwie czego nie udzielił ostatecznie kredytu powodom, a promesa na kredyt straciła ważność. Pomimo zaistniałych trudności, wierzyciel zwrócił się do Sądu o wypłatę gotówki, po czym spostrzegł, że pieniądze w ogóle nie zostały tam wpłacone. Wtedy też wezwał powodów do uregulowania zadłużenia i dopiero 2 sierpnia 2013 r. podał im numer swojego konta. Powodowie znowu rozpoczęli procedurę starania się o kredyt, jednakże było to o tyle utrudnione, że pozwany zwrócił się już do komornika o przeprowadzenie egzekucji komorniczej. Gdy bank uzyskał informację o zajęciu komorniczym, odmówił powodom kredytu. Sądy, które pochyliły się nad niniejszą sprawą uznały, że to po stronie pozwanego (wierzyciela) leżał obowiązek ścisłej współpracy z powodami, w tym podania im stosownego numeru rachunku bankowego. Pozwany wiedząc o tym, że numer rachunku jest nieodzowny dla uzyskania kredytu, zwlekał z jego podaniem, co oceniać należy jako naruszenie obowiązków wierzyciela. Jego działania, a właściwie bierność w tej mierze przyczyniły się do tego, że wierzyciel popadł w zwłokę, a tym samym dłużnicy zostali zwolnieni z odpowiedzialności za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązania.