W dniu 30 czerwca 2017 r., w sprawie o sygn. akt I ACa 81/17 Sąd Apelacyjny w Białymstoku wydał wyrok, w którym zauważył, że nie można mówić o rażącej niewdzięczności obdarowanego w sytuacji, gdy wyprowadził się on z domu, w którym zamieszkiwał wspólnie z darczyńcą, bowiem ten nie chciał skorzystać z pomocy obdarowanego, a nadto wszczynał awantury. Wyrok ten zapadł w oparciu o następujący stan faktyczny. Pewna powódka domagała się zobowiązania pozwanego a zarazem jej wnuka do złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na jej rzecz własności darowanej nieruchomości. Kobieta swoje żądanie uzasadniła tym, że odwołała darowiznę dokonaną na rzecz wnuka, ponieważ nie interesował się on jej losem. Pozwany natomiast wniósł o oddalenie powództwa, wskazując, że nie dopuścił się rażącej niewdzięczności wobec powódki. Sąd Okręgowy orzekający w sprawie w I instancji przychylił się do żądania pozwanego, oddalając powództwo. Od tego rozstrzygnięcia apelację wniosła powódka. Sąd Apelacyjny zaaprobował twierdzenia Sądu I instancji, w myśl których żądanie pozwu nie był zasadne, a apelację uwzględnił jedynie w zakresie, w jakim dotyczyła ona kosztów procesu. Oba orzekające w sprawie Sądy ustaliły, że powódka jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, niewymagającą stałej pomocy innych osób. Przed paroma laty darowała ona swojemu wnukowi nieruchomość zabudowaną domem. W treści umowy nałożono na obdarowanego nieodpłatny obowiązek sprawowania osobistej opieki nad darczyńcą. Wnuk ustanowił na rzecz swojej babci nieodpłatną, dożywotnią służebność osobistą zamieszkiwania w budynku mieszkalnym. Co więcej, wyremontował on darowany mu dom, a następnie w nim zamieszkał. Już kilka miesięcy po dokonaniu darowizny miał miejsce pierwszy konflikt między stronami, kiedy to powódka poprosiła obdarowanego o wyniesienie z domu stołu. Pozwany nie spełnił natychmiast jej prośby, wskutek czego został wyproszony przez powódkę z domu. Zdarzenie to przyczyniło się do znacznego pogorszenia relacji między stronami. Babcia przestała bowiem spożywać przygotowane jej przez żonę wnuka posiłki, a gdy zachorowała i znalazła się w szpitalu – pozwany rzadko ją odwiedzał. Z kolei, gdy wnuk proponował swej babci pomoc w codziennych obowiązkach, ta nie chciała z niej korzystać, ale chciała, by pozwany przekazywał jej pieniądze. Na skutek nieodpowiedniego zachowania powódki, pozwany zaczął ograniczać kontakty z nią oraz wyprowadził się z darowanej nieruchomości, nie mniej w dalszym ciągu często na niej przebywa, bowiem tam pracuje. Dwa lata temu powódka odwołała listownie darowiznę, powołując się na rażącą niewdzięczność obdarowanego, w tym m.in. na okoliczność, że wnuk nie wspierał jej w chorobie. Co ważne, obdarowany wnuk nie odebrał tej wiadomości. W opinii orzekających w sprawie sądów powódka nie wykazała, że pozwany dopuścił się względem niej rażącej niewdzięczności, co mogłoby zadecydować o uwzględnieniu jej powództwa. Orzekające w sprawie Sądy zdefiniowały rażącą niewdzięczność jako stan znacznego nasilenia złej woli, skierowanego na wyrządzenie darczyńcy krzywdy lub szkody majątkowej. Co więcej, dodały one także, że nawet obiektywne istnienie przejawów tej niewdzięczności nie stanowi okoliczności wystarczającej dla uwzględnienia roszczeń pozwu, ponieważ nieodzowne jest tutaj również zbadanie przyczyn konfliktu rodzinnego. Zdaniem Sądów konflikt pomiędzy stronami zainicjowany został przede wszystkim zachowaniem powódki, która odmawiała przyjmowania od wnuka i jego żony pomocy, a zarazem zarzucała wnukowi, że nie interesuje się nią. W opinii Sądu Apelacyjnego w zaistniałym stanie rzeczy trudno było oczekiwać od pozwanego, że stale - nawet mimo oporu powódki, będzie podejmował próby udzielenia jej pomocy. Jak zauważył Sąd II instancji stan ten nie uzasadniał całkowitego zerwania kontaktów pozwanego z powódką, nie mniej wyprowadzka wnuka z darowanej mu posesji nie może być uznana za przejaw rażącej niewdzięczności.