W swoim postanowieniu z dnia 17 stycznia 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III CSK 280/16 Sąd Najwyższy stwierdził, iż w sytuacji, gdy orzeczenia sądów zapadły z rażącym naruszeniem zasad obowiązujących w praworządnym państwie lub też z naruszeniem przepisów prawa, skargę kasacyjną uznać należy za oczywiście uzasadnioną, a tym samym przyjąć ją do rozpoznania. W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny oddalił apelację obu stron, wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w K. Powódka od prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego wniosła skargę kasacyjną, w której stwierdziła m.in., że orzekające w sprawie sądy w rażący sposób zaniżyły sumę zadośćuczynienia, jaka jej się należała. W opinii skarżącej, zasądzona na jej rzecz kwota nie zrekompensowała doznanej przez nią krzywdy. Powódka wniesioną przez siebie skargę kasacyjną uznała za w pełni uzasadnioną. W tym miejscu warto przywołać art. 3989 § 1 kpc, zgodnie z którym: ,,Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli:
1) w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne;
2) istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów;
3) zachodzi nieważność postępowania lub
4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona".
Z kolei zgodnie z § 2 tego artykułu: ,,O przyjęciu lub odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania Sąd Najwyższy orzeka na posiedzeniu niejawnym. Postanowienie nie wymaga pisemnego uzasadnienia". W niniejszej sprawie SN odmówił rozpoznania skargi kasacyjej, uznając, że skarżąca nie wykazała, aby jej skarga była rzeczywiście uzasadniona. Zdaniem Sądu Najwyższego środek odwoławczy wniesiony przez powódkę, nie zawierał żadnych przekonujących argumentów, które mołyby skłonić Sąd do jego rozpoznania. SN zauważył, iż wniesiona skarga kasacyjna stanowiła jedynie wraz subiektywnego zapatrywania powódki odnośnie doznanej przez nią krzywdy. W opnii Sądu Najwyższego oczywistą zasadność skargi powinno być widać na ,,pierwszy rzut oka" i to nawet bez dokonywania szczegółowej analizy wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Sąd Najwyższy odwołał się tutaj do swojego wcześniejszego orzecznictwa, w którym także zaprezentował takie rozumienie określenia ,,oczywista zasadność", wymienił tutaj choćby: postanowienie z 27.04.2006 r. w sprawie I CZ 15/06, postanowienie z 26.04.2006 r. w sprawie II CZ 28/06, postanowienie z 29.11.2007 r., II CSK 460/07 oraz postanowienie z 18.06.2008 r., III CSK 110/08. Podsumowując swoje rozważania, Sąd Najwyższy przyjął, że powódka nie wskazała w swojej skardze kasacyjnej takich argumentów, które jednoznacznie przemawiałyby za celowością przyjęcia tej skargi do rozpoznania.