W dniu 7 listopada 2017 r., w sprawie o sygn. akt II KK 211/17 Sąd Najwyższy wydał ciekawe postanowienie. Przyjął mianowicie, iż sam fakt, że wyegzekwowano zaległości alimentacyjne nie pozbawia niealimentacji jej przestępczego charakteru oraz nie uchyla winy sprawcy takiego przestępstwa. Czego dotyczyła sprawa? Otóż pewien oskarżony w związku z uporczywym uchylaniem się od wykonywania obowiązku opieki, niełożeniu na utrzymanie córki (w kwocie 2 500 zł miesięcznie) oraz narażeniu małoletniej na niemożność zaspokojenia jej podstawowych potrzeb życiowych, wyrokiem Sądu I instancji został skazany za czyn z art. 209 § 1 kk. Sąd odwoławczy utrzymał wyrok w mocy. Co ciekawe, kasację na korzyść oskarżonego wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich, który w swej argumentacji wskazał m.in., że Sąd orzekający w sprawie pominął fakt, iż w okresie, kiedy to komornik sądowy dysponował środkami oskarżonego, zabezpieczonymi na poczet przyszłych należności alimentacyjnych, mężczyzna nie mógł dopuścić się przestępstwa niealimentacji. Podkreślił bowiem, iż w tym czasie małoletnia, na rzecz której miał łożyć oskarżony, nie była narażona na niemożność zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb życiowych. Zdaniem Sądu Najwyższego kasacja jest bezzasadna. SN przywołał w tym miejscu przepis art. 209 § 1 kk, który obecnie brzmi następująco: ,,kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Jak zauważył Sąd Najwyższy, w dacie orzekania przez Sądy I i II instancji przepis ten wymagał, by działanie sprawcy narażało osobę uprawnioną z tytułu alimentów na niemożność zaspokojenia jej podstawowych potrzeb, pozostając zarazem w związku przyczynowym z uchylaniem się od obowiązku łożenia na utrzymanie uprawnionego. W opinii SN niedopuszczalne jest takie rozumienie pojęcia ,,narażenie na niemożność" zaspokojenia potrzeb, w którym traktuje się je jako swoisty skutek przestępstwa. Sąd ten przypomniał też, że uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie uprawnionego występuje wówczas, gdy zobowiązany ma obiektywną możliwość łożenia na rzecz osoby uprawnionej, jednak nie czyni tego, lekceważąc swój obowiązek czy po prostu nie chcąc go wypełnić. SN wskazał także, jak należy rozumieć pojęcie ,,uporczywości”, podkreślając w tej mierze, że chodzi tu o pewną nieustępliwość trwającą przez dłuższy czas. W realiach sprawy oskarżony przez ponad 2 lata dobrowolnie nie płacił alimentów, stąd zaległości udało się uregulować dopiero w drodze egzekucji. Okoliczność, że zaległe kwoty pieniężne zostały uzyskane po licytacji pojazdu oskarżonego, a kolejne wpłacił on już po okresie objętym zarzutem, w żaden sposób nie pozbawiają działań mężczyzny przestępczego charakteru, wszak przez cały ten czas miał on negatywny stosunek do ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego.