W dniu 18 sierpnia 2017 r. w sprawie o sygn. IV CZ 48/17 Sąd Najwyższy wydał postanowienie, w którym stwierdził, że wzmianka poczyniona na zwolnieniu lekarskim, zgodnie z którą ,,chory może chodzić” nie oznacza, iż osoba taka może podejmować czynności wymagające namysłu i staranności, w tym także czynności procesowe. Czego dotyczyło to rozstrzygnięcie? Otóż pewien powód wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu okręgowego. Skarga ta była jednak obarczona brakami formalnymi, stąd też skarżącego wezwano do ich uzupełnienia. Powód otrzymał zarządzenie dotyczące obowiązku uzupełnienia braków w dniu 27 września 2016 r., lecz mimo tego nie uzupełnił braków pisma. Termin do uzupełnienia braków upłynął zatem bezskutecznie w dniu 4 października 2016 r. Jednakże już w następnym tygodniu pełnomocnik powoda wniósł o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków pisma, przedkładając swoje zaświadczenie lekarskie z 5 października 2016 r., z treści którego wynikało, że od 4 do 10 października pełnomocnik był niezdolny do pracy. Na dokumencie zaznaczono też, że „chory może chodzić”. Co ważne, zaświadczenie nie zostało wystawione przez lekarza sądowego. Pełnomocnik powoda wskazał, że w ostatnim dniu terminu źle się poczuł i udał się wówczas do przychodni, aby skorzystać z konsultacji lekarskiej oraz niezbędnych badań. Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku pełnomocnika podkreślając, że w niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z okoliczności, która uzasadniałaby przywrócenie terminu. Jednocześnie Sąd ten odrzucił wcześniej wniesioną skargę z uwagi na fakt, że jej braki formalne nie zostały usunięte. Powód wniósł zażalenie od powyższego rozstrzygnięcia. Sąd Najwyższy, który pochylił się nad sprawą uchylił zaskarżone postanowienie w części, w jakiej odrzucało ono skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku SO. W opinii SN powód uprawdopodobnił istnienie przesłanek przemawiających za przywróceniem terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. Skoro bowiem pełnomocnik w ostatnim dniu terminu skorzystał z pomocy medycznej oraz uczestniczył w badaniach, które wykazały, że jest niezdolny do pracy przez okres kilku dni, to bez wątpienia należało wnioskować, że powód nie dotrzymał terminu bez swojej winy i nie ma tutaj znaczenia fakt, że zaświadczenia lekarskiego nie wystawił lekarz sądowy. Sąd Najwyższy w swoim rozstrzygnięciu zwrócił też uwagę na to, w jaki sposób należy rozumieć pojęcie uprawdopodobnienia, o którym traktuje art. 169 § 2 kpc. Otóż zdaniem SN uprawdopodobnienie jest stanem, w którym sąd powinien „zadowolić się” niższym stopniem dowodu. Z kolei odnosząc się do adnotacji, iż „chory może chodzić” SN stwierdził, że chodzi tutaj raczej o przyzwolenie na dokonywanie zwykłych czynności dnia codziennego aniżeli o możliwość kontynuowania zwykłych obowiązków zawodowych, które w przypadku adwokata oznaczają sporządzanie pism procesowych oraz realizowanie czynności procesowych w imieniu strony. Zatem w okresie, na który opiewało zwolnienie lekarskie, nie można było wymagać od pełnomocnika wykonywania czynności procesowych wymagających choćby niewielkiego wysiłku intelektualnego. Odmienne rozumienie tego stanu przeczyłoby samemu stwierdzeniu stanu niezdolności do pracy, którego istotą jest przecież przekonanie o obniżonej zdolności psychofizycznej chorego. W zaistniałym stanie rzeczy brak było zatem podstaw ku temu, by stawiać pełnomocnikowi zarzut, że nie podjął on czynności procesowej w dniu, w którym udał się do lekarza zalecającego mu odpoczynek i orzekł o niezdolności adwokata do pracy.