W swoim wyroku z dnia 8 lutego 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III KK 226/16 Sąd Najwyższy przyjął, że w razie, gdy lekarz nie zauważy u pacjenta objawów świadczących o możliwym ryzyku powikłań pooperacyjnych oraz nie zastosuje niezbędnego leczenia, może ponosić on odpowiedzialność za nieumyślne spowodowanie śmierci chorego. Opisany wyrok wydany został w następującej sprawie. Do szpitala trafił mężczyzna z raną uda. Przeszedł on operację chirurgiczną, a następnie skierowano go na oddział. Co więcej, u mężczyzny widoczne były żylaki nóg, jednak lekarz prowadzący nie wdrożył odpowiedniego leczenia przeciwzakrzepowego. Po kilku dniach mężczyzna zmarł z powodu zatoru zakrzepowego tętnicy płucnej. Jego lekarza oskarżono zaś o nieumyślne spowodowanie śmierci chorego. Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa, a Sąd okręgowy orzekający w sprawie ten wyrok utrzymał w mocy. Sądy te ustaliły mianowicie, iż oskarżony lekarz w warunkach, w jakich przeprowadzał zabieg, mógł nie zauważyć żylaków u leżącego chorego, ponieważ uwidaczniają się one dopiero w pozycji pionowej. Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wniósł kasację od wyroku Sądu II instancjo. Domagał się w niej uchylenia obu wydanych wyroków, jak również przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. W swojej argumentacji podkreślił, że lekarz zaniechał przeprowadzenia wnikliwego wywiadu z chorym odnośnie stanu jego zdrowia. Sąd Najwyższy, zgodnie z wolą pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, uchylił zaskarżony wyrok sądu okręgowego i wyrok sądu rejonowego, uznając je za obarczone wadami oraz przekazał sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd ten zauważył, iż w sprawie ustalono, że pacjent miał żylaki, a zatem winno się go zakwalifikować do leczenia przeciwzakrzepowego. Dodał też, że w toku postępowania przeprowadzone zostały dowody z opinii specjalistów medycyny sądowej, z których jednoznacznie wynika, że o tym, czy wdrożyć wobec pacjenta profilaktykę przeciwzakrzepową, decyduje się zarówno przed, w trakcie i po wykonaniu danego zabiegu. Każdorazowo koniecznym jest zatem ustalenie przez lekarza, czy w konkretnym przypadku zachodzi ryzyko choroby zatorowo-zakrzepowej czy też nie. Zdaniem SN przeprowadzenie oględzin ciała mężczyzny przed zabiegiem pozwoliłoby na rozpoznanie u niego choroby żylnej, taką tezę potwierdzili także eksperci. Ponadto obowiązek dostrzeżenia czynników ryzyka spoczywał na lekarzu wykonującym zabieg. W realiach niniejszej sprawy uznać należało, że niepodanie odpowiednich leków pacjentowi stanowiło bezpośrednie zagrożenie jego życia. W opinii Sądu Najwyższego stanowiska biegłych dowodzą, że w opisywanym przypadku lekarz nie zachował należytej staranności. Podkreślił też, że Sądy dotychczas orzekające w sprawie przyjęły brak winy lekarza, jednakże nieprawidłowo ją zdefiniowały, przyjmując, że opinie biegłych sporządzone zostały w oparciu o badania pośmiertne pacjenta, podczas gdy oskarżony lekarz operował w zupełnie odmiennych okolicznościach. Zgodnie ze stanowiskiem SN, chirurg nie może operować pacjenta bez uprzedniego dokładnego ustalenia stanu jego zdrowia. Przy ustalaniu stanu zdrowia pacjenta nie można też poprzestać na przyjęciu od niego wywiadu, tym bardziej, że w niniejszej sprawie żylaki występujące u mężczyzny były duże i z łatwością można było je dostrzec.  SN podkreślił także, że obowiązkiem chirurga jest podejmowanie zachowań w celu zapobieżenia negatywnym skutkom dla zdrowia pacjenta. Do zachowań tych zaliczył natomiast dokładny wywiad i oględziny ciała chorego dokonane przez operacją.